گروه کوهنوردی زاگرس همدان

برنامه های کوهنوردی-گلگشت و اخبار کوهستان

گروه کوهنوردی زاگرس همدان

برنامه های کوهنوردی-گلگشت و اخبار کوهستان

کفش کوهنوردی

کفش کوهنوردی  

کفش مهم ترین وسیله یک کوهنورد است. به موازات رشد و گسترش تمام ملزومات کوهنوردی ، کفش نیز سالیان گذشته بدلیل اهمیت بسیار دستخوش تغییرات قابل توجهی شده است. بطوری که اگر یکی از کفش های مدرن امروزی را بهترین کفش بیست سال گذشته مقایسه کنیم متوجه این فاصله بسیار زیاد خواهیم شد.

کفش در تمام رشته های کوهنوردی ، یخ نوردی ، سنگ نوردی ، جنگل پیمائی ، کوهپیمائی سبک و سنگ نوردی سالنی بدون تردید اولین و مهمترین وسیله بحساب می آید.

 برای یک کوهنورد به دلیل ذات پیمایش ، اولین نکته راحتی پا و در مرحله بعد قابلیت فنی برای منظور و هدف در درجه اهمیت قرار می گیرد و بر خلاف گذشته امروزه دیگر به دوام یک کفش اهمیت چندانی داده نمی شود بلکه به راحتی و قابلیت های فنی آن بیشتر توجه می شود 

برای تولید کفش ، چرم همواره مورد توجه انسان قرار داشته و اینک نیز همچنان جایگاه خود را حفظ نموده است. اما بدلیل دستیابی به تکنولوژی مدرن ، امروزه از لایه های جایگزین دیگری نیز در ساخت کفش سود می برند. پس از انقلاب خیره کننده ای که پروفسور ویلیام الگور (W.L Gore) با ساخت لایه ای که به احترام نام او بعد ها لایه های گورتکس نامیده شده به راه انداخت ، ابتدا پوشاک های مختلف از این محصول به بازار آمد و طی چند سال اصلاحاتی که در تولید آن به عمل آوردند موجب شد که از این لایه ها برای کفش نیز استفاده شود. از لایه های دیگری که طی سالیان اخیر در تولید کفش به کار رفته است می توان به sympatex با قابلیت تنفسی و ضد آب و باد بودن آن اشاره کرد ، که درست مانند گورتکس عمل می کند. همچنین لایه گرما زای Thinsulate در ساخت کفش های زمستانی و قوی استفاده می شود.  

استفاده از این لایه تحولی اساسی در تولید کفش ها ایجاد کرد. به این که چرم نقش کمرنگ تری را ایفا می کند. در عین حال قابلیت تنفس پا نیز مورد نظر قرار گرفت. همچنین این موضوع به تولید کفش های سبک تر نیز بسیار کمک کرد. امروزه کفش هایی تولید می شود که یک لنگه آن با ساق بلند در سایز 43 با 625 گرم وزن از کارایی نسبتا قابل توجهی برخوردارند. این تنوع تولید و ساخت کفش ها همچنین ارتباط کاملا تنگاتنگی با نوع نیاز های مختلف انسان داشته و دارد. امروزه در کوهنوردی صحبت از کفشی که بتوان از آن در برنامه های مختلف بهره مند شد کاملا بیهوده است و باید برای هر برنامه خاص کوهنوردی کفش مخصوص آن را تهیه کرد. گاهی اوقات در بین کوهنوردان صحبت از کفش های 4 فصل به میان می آید به کار بردن عبارت 4 فصل برای یک کفش بدین معنی است که آن را می توان در تابستان به دلیل عدم تعرق پا و در زمستان از قابلیت ضد آب و باد بودن آن استفاده کرد. این مفهوم استفاده عمومی کفش است و کاربرد تخصصی ندارد بدیهی است کفشی که برای زمستان استفاده می شود قابلیت های خاص خود را دارد و کفشی که در تابستان استفاده می شود ، کاملا با آن متفاوت است و نباید انتظار چند منظوره از یک کفش داشت. امروزه در تولید کفش به صورت تخصصی در حدی توجه می شود که کفش های مخصوص بانوان به صورت مجزا تولید عرضه می شود.

برای تهیه کفش باید به کارایی خاص آن توجه داشت. ما در این وبلاگ کفش ها را براساس قابلیت و کارایی تقسیم بندی نموده ایم ، که این نوع تقسیم بندی از جانب کلیه کمپانی های تولید کننده کفش برای معرفی تولیدات خود ، هر ساله مورد توجه قرار می گیرد:

1. کفش صعود های هیمالیائی (Expedition) این بخش شامل کفش های 3 پوش و 2 پوش است که بیشتر کاربرد زمستانی دارد.

2. کفش کوهنوردی سنگین (High Mountain) این بخش شاکل کفش های سنگین و بسیار قوی کوهنوردی است که تمام آن ها قابلیت نصب گرامپون را دارند و برخی به دلیل ویژگی لایه های مصرف شده در تولید آن ها قابل استفاده در صعود های بلند زمستانی نیز می باشد.

3. کفش کوهنوردی (Mountaineering) این بخش شامل کفش های نیمه سنگین کوهنوردی است. برای صعود های چند روزه در 3 فصل ثابل استفاده است و برخی از آن ها که لایه گورتکس یا سیمپاتکس دارند برای صعود زمستانی کاملا سبک کاربرد دارند.

4. کفش کوهپیمائی ( Trekking) این بخش شامل کفش های سبک کوهپیمائی است و از آن ها باید در حد صعود های یک روزه انتظار داشت و به دلیل داشتن دوخت در روی کفش نباید از آن ها در مسیر های سنگ لاخی یا فرود از شن اسکی استفاده کرد.

5. کفش های راهپیمائی Walking شامل کفش هایی است که در مسیر های ساده قابل استفاده بوده و عموما در کفه آن از شکوک گیر استفاده شده است.

6. کفش سنگ نوردی (Climbing) این کفش ها که اصطلاحا کتانی سنگ نیز نامیده می شودند کفش هایی است که فقط برای صعود های سالنی و یا دیواره های سالنی استفاده می شود

مواد متنوعی که در ساخت کفش استفاده می شود:

1-چرم طبیعی.

2-چرم مصنوعی.

3-پارچه های مخصوص.

4-ترکیبات پارچه ای جدید مثل گورتکس

مواد بکار رفته در تخت کفش:

ترکیبی از کربن و لاستیک:معروفترین آن با نام تجاری “ویبرام” است.ماده ای سخت و پر اصطکاک میباشد.

خصوصیات لازم برای تخت کفش(کفی کفش) باید شامل موارد ذیل باشد:

قابل انعطاف باشد.

2-ضربه گیر باشد.

3-وضعیت استقرار کف پا را در داخل کفش حفظ کند.

4- عآج های عمیق داشته باشد.

5-اصطکاک خوبی داشته باشد.

6-مقاومت مناسبی داشته باشد.

خصوصیات لازم رویه کفش:

1-ضد آب باشد.

2-قابلیت تعریق داشته باشد.

3-تا حدودی برای راحتی پا نرم و قابل انعطاف باشد.

4-محکم باشد.

5-قابل ارتجاع باشد.

6-مقاوم به سرما گرما و عوامل محیطی باشد.

7-بندها تا نزدیکی پنجه پا ادامه داشته باشد.(راحت تر است.بهتر کیپ می شود.درآوردن آن راحت تر است)

9-تا روی پا و قوزکها را بپوشاند.

برای مراقبت بهتر از کفش:

در صورت کوچکترین صدمه ای به کفش دراسرع وقت باید تعمیر شود.

بعد از برنامه:

1-کفش را باید شست.

با پارچه آنرا خشک کرد.

3- قالب زد(خصوصا در کفشهای چرمی).

برای حفظ انعطاف پذیری کفش وجلوگیری از نفوذ آب ورطوبت آنرا خشک کرده و واکس مخصوص بزنید.

5-ازآتش و گرمای زیاد برای خشک کردن کفش استفاده نکنید.

6-برای کفش پلاستیک از اسپری مخصوص محافظت کننده استفاده کنید.

اندازه کفش:

خیلی گشاد نباشد:ایجاد تاولهای پوستی می کند.

خیلی کیپ وتنگ نباشد:به پا فشار وارد می آورد.

در صورت عدم رعایت موارد بالاکفش نامناسب به ناخنها وبستر ناخن صدمه میزند.

و باعث خستگی پا می شود.

مزایای کفش پلاستیک:

1-عایق گرمایی خوبی است.

2-محل مناسبی برای بستن گرامپون دارد.

3-سبک است.

4-ضد آب ضد باد و ضد سرماست.

5-یک لایه داخلی نرم دارد

مضرات کفش پلاستیک:

احتمال شکستن و ترک برداشتن کفش بر اثر سرما وضربه در برنامه های ترکیبی یخ و سنگ دارد.

انعطاف پذیری خوبی ندارد.

برای استفاده در زمین نرم وکم شیب وپیاده روی مناسب نیست.

مزایای کفش چرم:

قابلیت انعطاف خوبی در برنامه های کوهپیمایی و کوهنوردی دارد.

تهویه پا را خوب انجام میدهد.

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد